به گفته پسکوف، این بحران ناشی از زنجیره‌ای از رویدادها و اقدامات نامناسب دولت‌ها در سراسر جهان است.
یورونیوز نوشت: شرکت های چینی در قاره اروپا در شبکه های برق، انرژی‌های تجدیدپذیر و سیستم‌های مخابراتی مشارکت دارند و به همین دلیل قابلیت ایجاد اختلال به شدت بالاست. حتی اگر پکن کنترل بر بنادر و فرودگاه‌های اروپایی را از دست بدهد، همچنان می‌تواند از داده‌های مراکز تجاری برای وارد کردن خسارت استفاده کند.
افزایش قدرت اقتصادی و تجاری چین در جهان طی بیست سال گذشته شتاب گرفته و از اواسط سال ۲۰۰۰ با حضور مالی فزاینده و چند وجهی در نقاط مختلف جهان همراه بوده است.
به گزارش روز شنبه آژانس خبری اروپا، جنگ اوکراین و واکنش کشورهای اروپایی به آن، آنها را با بحران تامین انرژی و تورم کنترل نشدنی مواجه و همکاری با قدرت اقتصادی به نام چین را اجتناب ناپذیر کرده است.
جدای از این تغییر نگرش‌ها در عرصه بین‌المللی، آنچه در اوکراین و به ویژه هدف قرارگرفتن زیرساخت‌های حساس تامین و توزیع انرژی روی داد، اتحادیه اروپا را به بازاندیشی جدی در مورد رویکرد راهبردی‌اش در حضور پررنگ چین در سرمایه‌گذاری این کشور در این زیرساخت‌ها واداشته است.
طرفداران سازوکار سخت‌گیرانه‌تر استدلال می‌کنند که زیرساخت‌های حیاتی به طور فزاینده‌ای فراملی و به هم مرتبط هستند.
شبکه خبری «یورونیوز» در گزارشی درمورد این نگرانی‌ها نوشت: کنترل زیرساخت‌های اروپا به دست چین حتی در زمان صلح هم خطراتی چون جاسوسی را در پی دارد. همچنان که چین می‌تواند از این مراکز به نفع شرکت‌های خود و به ضرر رقبای اروپایی استفاده کند.
تیم رولیگ مسئول تحقیق در شورای روابط خارجی آلمان می‌گوید: بزرگترین نگرانی این است که زیرساخت‌های حیاتی (اروپا) ممکن است در شرایط درگیری از کار بیافتد و یا دست‌کم چین می تواند ما را به این اقدام تهدید کند.
آگاتا کراتس مدیر مرکز تحقیقات مستقل رادیوم، معتقد است: در شش یا هفت سال اخیر دو مساله رخ داده است؛ چین اقتدارگراتر و از نظر اقتصادی در رویکردی ناهمسو، کمتر با ما متحد شده است.
باند با بیان اینکه مشخص نیست که دقیقاً چه کسی آن را انجام داده استف افزود: اما یک شرکت شریک در راه اندازی ممکن است با نصب سوئیچ مخفی و یا طراحی مسیرهای پنهان، به راحتی در عملکرد سامانه مداخله کند.
سرمایه‌گذاری چین در اروپا در سال ۲۰۰۸ و هم‌زمان با بروز بحران اقتصادی دو برابر شد. کشورهای اروپایی گرفتار بحران مالی و ریاضت اقتصادی با روی باز پذیرای سرمایه‌گذاری شرکت‌های چینی شدند.
جنگ اوکراین در کنار همه پیامدهای مستقیم و غیرمستقیم آن، این روزها اروپا را از حجم بالای سرمایه گذاری خارجی و وابستگی ناشی از آن، نگران کرده است. اما برخی معتقدند که این مساله به چند سال پیش از بروز جنگ اوکراین باز می گردد.
ماه گذشته چین موضوع گفتگوی سه ساعته رهبران ۲۷ کشور اروپایی در بروکسل بود. در این نشست، لزوم بازبینی روابط اتحادیه با چین در جهت کاهش وابستگی به این کشور مطرح شد. نتیجه این بحث نیز تاکید بر ضرورت محافظت از زیرساخت‌های حیاتی و تنوع بخشی به منابع تامین مواد اولیه بود. رهبران کشورهای اروپایی معتقد بودند که پکن را به عنوان یک شریک در برخی موضوعات مانند تغییرات آب و هوایی ببیند اما نگاه کلی به چین به عنوان «رقیب و یا حتی رقیبی سیستماتیک»، رویکرد درست‌تری است.
با این حال اروپا برای تصمیم‌گیری قطعی به بحث‌های بیشتری نیاز دارد تا مشخص شود کدام زیرساخت‌ها حیاتی هستند و سرمایه گذاری خارجی در چه بخش‌هایی متقابل و قابل قبول است. این در حالی است که بحران‌های فعلی اتحادیه اروپا که مهمترین آن انرژی و تورم است چاره دیگری جز افزایش سرمایه‌گذاری خارجی برای کشورهای این قاره باقی نگذاشته است.
وی افزود: طرف اروپایی نیز به این تفاوت دیدگاه بسیار قوی با چین در مسائل جهانی، اقتصادی و سیاسی آگاه شده است.
وی افزود: به‌تازگی اختلال در سیستم ریلی آلمان را شاهد بودیم که به نظر می‌رسد دلیل آن یک حمله سایبری بوده است.
قانون قوی‌ترین‌ها که توسط روسیه در اوکراین اجرا شد،ترس از پس لرزه ها را در سایر نقاط جهان افزایش داده و احتمال بروز مساله‌ای مشابه در مورد تایوان را به ذهن متبادر می‌کند.
سرمایه گذاری‌های مستقیم خارجی و همچنین وام‌های آن به کشورها و شرکت ها در همان دوره و با جامعه هدف کشورهای پیشرفته و نیز در حال توسعه گسترش یافت.
در این صورت باز هم برای اتحادیه اروپا چاره‌ای جز تحریم باقی نمی ماند که پکن نیز به تلافی آن اقدام خواهد کرد. موضوع این است که آیا مقام های چینی می‌توانند از کنترل خود بر زیرساخت‌های حیاتی اتحادیه اروپا برای اعمال فشار بیشتر استفاده کنند یا خیر.
در این دوره که رونق سرمایه‌گذاری چینی به دلیل فروش و واگذاری سهام زیرساخت‌های اروپایی محسوب می‌شد، شرکت‌های چینی در پایانه‌های بندری در کشورهای اتحادیه اروپا از جمله یونان، ایتالیا، پرتغال، اسپانیا، بلژیک، هلند و آلمان و همچنین در فرودگاه‌هایی مانند تولوز فرانسه صاحب سهام شدند. مساله ای که هم سهم چین را در سرمایه‌گذاری ها خارجی افزایش داد و هم اروپا را به این قدرت اقتصادی رو به رشد وابسته کرد. اما امروز فضای ژئوپلیتیکی به طور چشمگیری تغییر کرده است.
تردیدها و نگرانی‌ها در مورد سهم چین در اقتصاد و یا بهتر بگوییم زیرساخت‌های اروپا در پی تصمیم دولت آلمان برای واگذاری بخشی از ترمینال بندر هامبورگ به چینی ها به بحثی داغ تبدیل شد. هامبورگ سومین بندر بزرگ دنیاست و بسیاری با افزایش سهم چین در این بخش از اقتصاد اروپا موافق نیستند.
یورونیوز نگرانی واقعی را اتکای دیجیتال اروپا به فناوری چینی، خواند و به نقل از ایان باند، مدیر سیاست خارجی اتاق فکر اصلاحات اروپایی، نوشت: من بیشتر نگران انواع آسیب‌پذیری‌ها هستم، مانند فناوری مخابراتی فایو جی، احتمال استفاده از آن برای جاسوسی یا احتمال اختلال و خاموشی آن.
این همان چیزی است که در مورد هامبورگ اتفاق افتاد، جایی که اولاف شولتس، صدراعظم آلمان، با وجود نگرانی‌های شرکای اروپایی و سرویس‌های اطلاعاتی کشور، از فروش زیرساخت ها – البته با کاهش سهام – حمایت کرد.
اهمیت موضوع
کراتس معتقد است که در مورد بنادر و فرودگاه‌ها مساله مسئولیت‌پذیری چینی‌ها مهم و مطرح است و در صورت بروز تنش‌های ژئوپلیتیک شدید، این مراکز به راحتی توسط کشورهای اروپایی تصرف یا مسدود می‌شود.
ارزیابی
امروز شرکت های چینی در طیف گسترده ای از زیرساخت‌های حیاتی اروپا از جمله بنادر، فرودگاه‌ها، شرکت‌های برق، مزارع بادی و خورشیدی و همچنین شرکت های مخابراتی سرمایه‌گذاری کرده و سهام دار شده اند.
کراتس یکی از دلایل این بی‌اعتمادی را چنین مطرح می کند: ما به چین اجازه دادیم در زیرساخت‌های حیاتی اروپا سرمایه‌گذاری کند، در حالی که چین هرگز به یک شرکت اروپایی اجازه چنین کاری را نمی دهد. این یک نشانه منفی است به این معنا که آمادگی پذیرش این نوع سرمایه گذاری را داریم، اما عکس آن ممکن نیست.
